In den beginne was de aarde woest en ledig, maar graniet was er genoeg! Misschien denk je daaraan als je de verschillende platen graniet ziet staan die Lillian Vlaun toont, gestald in een soort roestvrijstalen fietsenrekken. Roze, zwart geaderd, rood, grijs met rood en zwart geaderd, getuigen de wonderlijk gevormde stukken oersteen van de rijkdom van het eeuwenoude gesteente.
Graniet vormt op menige plek de textuur – het fysieke oppervlak - van de aarde en komt over de hele wereld voor. Het is een van de hardste steensoorten die in onze gecommercialiseerde wereld gebruikt wordt voor aanrechten, vloeren en architectonische toepassingen. Graniet staat voor kwaliteit, maar vergeten lijkt wel het wonder van het oerproces van de onder hoge druk gestolde mineralen.
Lillian Vlaun maakte deze installatie met de titel 12º32’19.7”N 70º3’47.5”W naar aanleiding van de vondst van een unieke rots onder het zand van het strand op het eiland waar zij vandaan komt. Toen ze erachter kwam dat de voor die plek ongebruikelijke roze rots door mensen daar was ingegraven om erosie van het strand te voorkomen, sloeg de opwinding erover om in teleurstelling. Een uniek natuurverschijnsel bleek compleet kunstmatig door mensen gemanipuleerd. Overigens is in dit lage land aan de zee de natuur al sinds mensenheugenis kunstmatig ‘onder controle’ om het bewoonbaar te maken.
Het is de spanning tussen natuur en cultuur die zij met deze installatie verbeeldt. Want pas in tweede instantie besef je de tegenstrijdigheid van de visuele suggestie: stukken prachtig zwaar graniet en het gebruikte materiaal: kunststoffen en digitale prints. Je ziet dus niet wat je ziet. De installatie lijkt wel een eigentijdse variatie op wat Magritte met zijn schilderij van een pijp uit 1928-29 al betoogde: ‘Ce n’est pas le granite’!
Nu, een kleine honderd jaar later is het onderscheid tussen werkelijkheid en reproductie, materiaal en imitatie nauwelijks meer te zien. De intentie of het concept, het achterliggend idee bepaalt de betekenis.
mixed media
.
2018
