Heavy load
Een vitrine vol kleine keramische verhaaltjes. Opvallend is het beeldje van twee vrouwenfiguren. De een is groter dan de ander en zit, comfortabel, achterover leunend op een soort kruiwagen die met kennelijk grote moeite wordt voortgetrokken door de kleine vrouwfiguur. De zwaarte van haar last is mooi gesuggereerd door haar diagonale houding naar voren, maar ook doordat de klei onder het wiel is ingedeukt. Wat overigens het voort trekken niet vergemakkelijkt! Het meisje dat trekt draagt een jurkje. Haar haren veranderen in het monsterlijk wezen dat zij met zich meetrekt op de kar. Het monster laat zich als een soort meesteres voorttrekken, roerloos, zelf ook door haar eigen haar geheel bedekt. ‘Het monster verbeeldt de schaduwkant van het meisje’, licht Camile Smeets toe. Twee kanten van een medaille, of misschien wel: twee van de Three faces of Eve , naar de beroemde film uit 1957!
Hoewel Camile Smeets ook indrukwekkende grote beelden maakt, toont zij hier kleine beeldjes van keramiek, waaruit waar oeverloze fantasie spreekt. Het zijn een soort schetsen van gebakken klei uit haar doorgaande serie Droomtijd. Op de bodem van de vitrine maakte zij een tegeltableau, waarin ieder beeldje zijn eigen plek heeft. Op dit tegeltableau verwerkte zij bladzijden uit haar ‘dummies’, haar notitie/schetsboek, van de afgelopen tien jaar.
Dier- en mensfiguurtjes koesteren elkaar als in een vanzelfsprekende symbiose, gaan dikwijls ook fysiek in elkaar over als
in een vervreemdend sprookje dat zij zelf verzint. Soms ontleent zij ook aan oeroude voorbeelden, zoals de oud-Egyptische goden waarin mens en dier gelijkwaardig verenigd zijn tot verbeelding van bovenmenselijke kwaliteiten. Uit
de Griekse mythologie kennen we de satyr, half mens half bok, met zijn ruige beharing, bokkenpoten en vaak met een erectie afgebeeld: hij bevordert de vruchtbaarheid. Ook de centaur, half paard half mens is zo’n een vereniging van mens en (edel) dier. Als Camile Smeets al verwijst is het nooit letterlijk. Zij noemt haar kleine sculptuurtjes ‘dromen in klei’. ‘Het ontastbare dat tastbaar moet worden gemaakt voordat het weer vervaagt’. De titel Droomtijd verwijst ook naar de mythologie van de Aboriginals, de oorspronkelijke bewoners van Australië, die de tijd meten in het landschap door songlines te zingen en de blijvende aanwezigheid van voorouders koesteren.
