Katerina Sidorova

Het werk van Katerina Sidorova bestaat uit installaties, performances en teksten, waarin zij maatschappelijke hiërarchie, mythologieën, en het gebruik van enscenering en performativiteit als politieke strategie bestudeert.

Ongelijkheid is een leitmotiv in het werk van Sidorova. Zo maakte zij in 2023 een serie werken met de titel Bottleneck, waarin ze de escalatie van een vreedzaam protest in Moskou onder de aandacht brengt. Een protest voor eerlijke verkiezingen en transparantie werden met geweld de kop ingedrukt. De titel verwijst naar een door de politiemachten gebruikte techniek om groepen bijeen te drijven. 

Sidorova werkt op het grensvlak waar het sculpturale het theatrale ontmoet. Grote immersieve omgevingen dienen als platforms voor performatieve acties, curatie, experimenten, samenwerking en geïmproviseerde installaties, waarbij zij imperfectie als methode gebruikt. De installaties zijn opzettelijk ‘rekwisiet-achtig’, gemakkelijk in te pakken en te verplaatsen. Ze zijn ontworpen om tijdens tentoonstellingen aangepast te worden, zodat elementen kunnen worden toegevoegd of verwijderd om het verhaal verder te ontwikkelen. Door theatraliteit en de mogelijkheid van het uitvoeren van gebeurtenissen binnen de installaties toe te voegen, ontstaat er ruimte voor meerstemmigheid door samenwerking, waarbij de focus verschuift van een monoloog naar een dialoog.

The work of Katerina Sidorova consists of installations, performances, and texts in which she explores social hierarchy, mythologies, and the use of staging and performativity as political strategies.

Inequality is a leitmotif in Sidorova’s work. In 2023, she created a series of works titled Bottleneck, drawing attention to the escalation of a peaceful protest in Moscow. A demonstration for fair elections and transparency was violently suppressed. The title refers to a technique used by police forces to herd crowds together.

Sidorova operates at the intersection where the sculptural meets the theatrical. Large immersive environments serve as platforms for performative actions, curation, experiments, collaboration, and improvised installations, in which she embraces imperfection as a method. Her installations are deliberately ‘prop-like,’ easily packed and transported. They are designed to be adapted during exhibitions, allowing elements to be added or removed to further develop the narrative. By incorporating theatricality and the possibility of enacting events within the installations, she creates space for polyphony through collaboration, shifting the focus from monologue to dialogue.

Poëtische reflectie
De toekomst soms van metaal soms van glas

Op het plein, in het hart van de stad, tussen de bomen, 
hangt het gewicht van de figuurlijke knoop in de maag,

het knijpen van de letterlijke strop om de nek, de zucht 
van de vraag: was deze ruimte niet al eens bevochten?

Was ik naïef om te vergeten dat een losse duimschroef 
ook opnieuw strak, strakker, vastgedraaid kan worden?

Inmiddels neem ik ruim als het gaat om het voorschot 
op verdriet van morgen, draag het als een lijfstraf voor

de hardleerse hoop. Maar met het dragen en verdragen, 
het losknopen, aandraaien en losknopen - de toekomst

soms van metaal, soms van glas - wordt er steeds weer 
plaats ingenomen, middenin het hart, tussen de bomen. 

Charlotte de Beus