Natalia Papaeva

Natalia Papaeva, die sinds haar bacheloropleiding aan de KABK in Nederland woont en werkt, is een performance en beeldend kunstenaar opgegroeid in Boerjatië (Oost-Siberië). Deze regio vormt een rode draad in Papaeva’s werk.

Haar werkproces begint altijd met gesproken taal of tekst - soms in eigen woorden, soms in gevonden bronnen en/of gesprekken die de kunstenaar hoorde in een gesprek tussen vreemden of kennissen. Ze gebruikt de Boerjatische taal in haar praktijk in de hoop deze te redden van uitsterven, aangezien Boerjatisch een bedreigde taal is. Ze doet dit door de taal direct te gebruiken, door teksten uit andere talen naar het Boerjatisch te vertalen of door de Boerjatische taal te gebruiken als toegangspunt tot een abstracte richting waar helemaal geen taal is. De ervaring van het publiek is daarnaast een belangrijke factor. Papaeva gebruikt geluid, video en performance als de hoofdelementen van haar werk. Tijdens haar residentie aan de Rijksakademie voegde ze daar ruimtelijke elementen aan toe, een praktijk die zij graag verder zou uitdiepen. 

Natalia Papaeva, who has been living and working in the Netherlands since her bachelor's studies at the KABK, is a performance and visual artist raised in Buryatia (Eastern Siberia). This region is a recurring theme in Papaeva’s work.

Her creative process always begins with spoken language or text—sometimes her own words, sometimes sourced from found materials and/or conversations she overheard between strangers or acquaintances. She incorporates the Buryat language in her practice in an effort to save it from extinction, as Buryat is an endangered language. She does this by using the language directly, translating texts from other languages into Buryat, or employing Buryat as a gateway to an abstract space where language ceases to exist. The audience's experience is also a crucial factor. Papaeva utilizes sound, video, and performance as the main elements of her work. During her residency at the Rijksakademie, she added spatial elements to her practice—an approach she wishes to explore further.

Poëtische reflectie
Wind vangen

Gebutst en vervormd, maar in de kreukels glinstert 
een mond die de weggestopte woorden blijft open-

vouwen. Niet meer glad en rond, maar een gebalde 
vuist die met vingerkoten als hoektanden blijft vast-

bijten. Samenknijpen, verfrommelen, gladstrijken, 
zoeken naar de juiste zinnen om de wind te vangen.

Zodat een storm, soms een orkaan, soms een bries, 
maar zodat altijd beweging blijft door- en doorgaan. 

Charlotte de Beus