De nieuwe editie van de jaarlijkse tentoonstelling Beelden in Leiden op de Hooglandse Kerkgracht is dit jaar in handen van het curatorenduo Peter van der Es en Adam Nillissen, oprichters van de kunstenaarsbeurs en organisatie Unfair. Binnen het thema Playground brengen zij nieuw werk van Bas Oussoren, Susanne Khalil Yusef, Nazif Lopulissa, Eugenie Boon, Vera Gulikers en Stijn ter Braak samen. De kunstenaars onderzoeken met speelse verwondering in hun werk de werkelijkheid, geven bezoekers de ruimte om nieuwe en andere visies te ontdekken en om elkaar te ontmoeten. Net als een speeltuin, die een plek is van spelen, ontdekken en ontmoeten. De kunstenaars worden in hun proces begeleid door de curatoren, het bestuur van stichting Beelden in Leiden en de master, dit jaar is dat kunstenaar Gabriel Lester.
Speelveld
Het gekozen thema “Playground” is een metafoor voor een openbare tentoonstelling. Een plek waar iedereen welkom is, die uitnodigt tot een bezoek. Een plek waar je spelenderwijs de wereld kunt ontdekken. Een speeltuin is ook een sociale plek; een ontmoetingsplaats voor gemeenschappen. Met dit thema zoeken de curatoren naar een manier om bezoekers en passanten te verbinden aan actuele hedendaagse beeldende kunst en de publieke ruimte weer toe te eigenen aan verwondering en verbinding - als tegengestelde beweging ten opzichte van de polarisatie en vervreemding die in toenemende mate een rol lijkt te spelen in de openbare ruimte.
Zes kunstenaars en de opdracht
Net als in voorgaande jaren wordt opdracht aan zes jonge kunstenaars gegeven om nieuw werk te maken. Bij de selectie van de kunstenaars is rekening gehouden in balans man/vrouw, culturele achtergrond, thematiek, kunstenaarspraktijk en academische vorming.
Het thematische principe, van spelenderwijs tot nieuwe inzichten komen, is voor deze kunstenaars een centraal uitgangspunt. Ze stellen eigen spelregels en vervormen daarmee onze belevingswereld. Door hun ogen is de speelse verwondering een manier om vanzelfsprekendheid te doorbreken en bezoekers uit te nodigen nieuwe perspectieven aan te nemen. De kunstenaars worden in hun proces begeleid door de curatoren, het bestuur en de master, dit jaar is dat kunstenaar Gabriel Lester.
In het werk van Bas Oussoren is een schoorsteen bij benadering gemaakt van houten bakstenen. Hij speelt met de functie en verwachtingen van de kijker, onderzoekt hoe materialen en objecten zich tot elkaar verhouden. In het werk van Susanne Khalil Yusef wordt met speelse vormen en technieken een verbinding aangegaan met onderwerpen als migratie, sociale cohesie en onderdrukking. Bij Nazif Lopulissa komen de resultaten van een langdurig onderzoek naar de materialiteit en vormgeving van speeltuinen tot uiting in verbindende en activerende installaties en textiele werken waarin de bezoeker zelf een rol speelt. Voor Eugenie Boon is het spel een concrete vorm om bezoekers fysiek onderdeel te maken van haar werk en performances, waarin zij culturele uitingsvormen en betekenissen tegenover elkaar uitspeelt. Vera Gulikers onderzoekt in de haar werk de verhoudingen tussen feministisch gedachtegoed en mannelijke tradities binnen de schilderkunst. Haar werken zijn uitgesproken kleurrijk en levendig en doen een speelse poging stereotyperingen op schertsende wijze te doorbreken. In de soms theatrale installaties repliceert Stijn ter Braak levensechte ruimtes, waaronder in het verleden zijn badkamer en slaapkamer, en schudt hij het realiteitsbeeld van de toeschouwer heel even door elkaar. De keuze voor materiaal is zowel artistiek als milieubewust. In zijn ogen zit er een zekere poëzie in het transformeren van iets wat iemand heeft bestempeld als rommel naar een kunstwerk, dat mensen bij uitstek waarderen.