Jonathan van Doornum

Verdwenen verhalen uit de architectuur

Jonathan van Doornum is een beeldhouwer die zich verwant voelt met de klassieke beeldhouwers uit het verleden. Zijn beelden komen voort uit een heel pragmatische omgang met traditie en geschiedenis. Dat is de reden dat hij ervoor kiest om traditionele vormen, zoals klassieke ornamenten, uit te voeren in functionele materialen zoals aluminium en spaanplaat.  Zoeken naar de grenzen van wat het materiaal toelaat, heeft hij nodig om te komen tot een nieuwe beeldtaal. Zo gebruikte hij een totaal ongeschikt materiaal als MDF om gedrapeerde stof uit te beelden of om een sierlijke krul te creëren.
In tegenstelling tot de hedendaagse trend in de beeldende kunst, gebruikt van Doornum nooit ready-mades (al bestaande industriële objecten), maar maakt hij alles zelf. Ambachtelijk vervaardigde details vormen dan ook een belangrijk onderdeel van zijn werk. “Als ik een emmer wil, dan maak ik die gewoon zelf, want dan heb ik macht over het object”, aldus van Doornum in een interview.
Voor Jonathan van Doornum is het ornament een sleutelelement in zijn werk. Ornamenten staan volgens hem voor ‘de verdwenen verhalen in de architectuur.’  Aanvankelijk was hij vooral geïnteresseerd in architectuur in relatie tot het ornament en de symbolische betekenis daarvan. Tijdens zijn eerste jaar op de Rijksakademie in 2015 maakte hij installaties geïnspireerd door de architectonische vormgeving van lampen, vloerkleden en meubels. Hij verwerkte de sierlijke ornamentiek uit de periode van de Romantiek en barok in hedendaagse beelden.
In zijn recente werken zijn de sierlijke barokke details, vervangen door strenge gothiek. Hij creëert interieurs die een claustrofobische, afstandelijke sfeer oproepen. Met deze installaties keert hij terug naar zijn eigen verleden. De herinnering aan de keuken in zijn jeugd bracht hij in zijn recente installatie in beeld.  Een theedoekje hangt aan een haakje, dat meer lijkt op een martelwerktuig. De aluminium handgrepen van de keukenkastjes zijn scherp als speerpunten. Op de kastjes, geschilderd in een vale, gele kleur, zijn briefjes gegraveerd die van belang zijn voor het leven dat zich daar afspeelt. De keuken de warme ontmoetingsplek van het gezin, is nu een koude, afstandelijke ruimte geworden. “Het afgeknepene van die gereformeerde sfeer heb ik in dit werk willen uitdrukken. Maar het is niet meteen herkenbaar. Dat is de ontwikkeling die ik heb doorgemaakt. ”

www.jonathanvandoornum.nl