Rein Verhoef

Het volmaakt gestructureerde Nederlandse landschap fascineert Rein. In zijn werk poogt hij de basiselementen van de openbare ruimte om te vormen en te ontdoen van de functie en ongetwijfeld een nieuwe betekenis te geven. Een trap, een duikplank of een tafel; hoe verhoudt zich functie van plaats en positie? Rein houdt van archetypische geconstrueerde en geproduceerde geometrische vormen. De wijze waarop hij hiermee omgaat maakt hem interessant voor deze editie van Beelden In Leiden. De jury kende in 2017 de Frans de Witprijs toe aan Rein Verhoef.  

Raakvlakken - 2017

‘De Stijl had ook zo zijn regels en wetten en een sobere toch vooruitstrevende blik. Neem als voorbeeld het Rietveld Schröder huis, waar de hele bovenverdieping open gevouwen kan worden tot een prachtige grote ruimte.' 
Rein voelt verwantschap met de repetitie in kleur en vorm die behoorlijk obsessief kan zijn, maar ook met het figuratieve karakter wat in het vroege werk van Piet Mondriaan aanwezig is.

Concepts of Time - 2018

Het begint bij Rein Verhoef met een object, een voorwerp dat hij op straat ziet, waar plotseling zijn oog op valt. De vorm intrigeert hem, het materiaal waarmee het is gemaakt. Hij ziet er potentie in voor een nieuw werk. Zoals laatst toen hij een stuk hout vond waaruit twee halve cirkels waren gezaagd. Een mooie vorm had het, vond hij. De houten constructie bleek een drager voor buizen uit de bouw. Vanaf het moment dat hij voor een object is gezwicht, bedenkt hij: ‘hoe kan ik van bijvoorbeeld deze buizendrager een monumentaal beeld maken?’. Hij neemt de maten op en berekent de precieze verhoudingen, een manier om zich het object eigen te maken. Maar zodra hij het beeld uitvergroot, laat hij de oorspronkelijke verhoudingen los. Het moet een nieuw op zichzelf staand beeld worden.  “Ik kies objecten die een monumentaliteit in zich dragen die ik boeiend vind. Dan ga ik aan de haal met de vorm en creëer ik een passend ritme zodat het een autonoom beeld kan worden.” Hij ontdoet het object van zijn functie en begint met het associëren en bedenken van nieuwe vormen. Van het een komt het ander. Eerst werd het een stoel, toen een stoel met tafel, daarna vindt hij objecten en vormen die er weer bij passen. De ritmische herhaling van patronen vindt hij mooi en laat hij terugkomen in zijn beelden. “Ik houd van die hypnotiserende repeterende lijnen en vormen waarin je je kunt verliezen.” Ook is hij gefascineerd door het concept van ruimte. Binnen en buiten, open en gesloten volumes.
Het ambachtelijke, fysieke vindt hij een belangrijk onderdeel van zijn werk als beeldhouwer. “Ik wil het vakmanschap behouden, werken als een traditionele beeldhouwer.” Het schuren, beitelen, zagen alles zelf vasthouden en voelen. Zo is hij recent met MDF gaan werken, een kunstmatige houtsoort en ontdekte hij door het langdurig schuren hoe hij nieuwe houtnerven kon creëren.   “Op dit moment is het een trend dat kunst politiek, maatschappelijk geëngageerd moet zijn. Maar ik wil geen politiek standpunt innemen. Dat vind ik beperkend. Ik heb veel respect voor het ambacht, voor oude technieken. Dat is mijn standpunt.”

Voor Beelden In Leiden bezocht Rein Verhoef het Rijksmuseum van Oudheden en raakte onder de indruk van de stenen objecten. Vooral de technische vaardigheden waarmee sommige objecten zijn gemaakt en de tijd die de vakmensen daarvoor namen, bewondert hij. Voor Beelden In Leiden neemt hij de ‘buizendrager’ die hij op straat vond als uitgangspunt.  Het schaalmodel dat hij hiervan maakte, bestaand uit verschillende ornamentale pilaren zal hij uitvergroten in mergel, een steensoort waarmee hij nog nooit heeft gewerkt. “Ik wil uitzoeken hoe ik met mergel kan werken. Welke gereedschappen ik daarvoor nodig heb. Misschien ga ik ook houtskool gebruiken om de pilaren te bewerken.”